حواسِت به آدمهایی که کاکتوس‌وار زندگی میکنن باشه.
«آدمهایی که مثل کاکتوس، نیازی نیست دائم حواست بهشون باشه. نیازی نیست هرروز خاکِشون رو چِک کنی تا مبادا خشک شده باشه. ترسِ پلاسیده شدنشون رو نداری به خیالت خیلی مقاومن...
اما یه روز که مثل روزای دیگه مشغولِ رسیدن به بقیه گل های رنگارنگت هستی، چشمت به کاکتوست میوفته و میبینی زردو پلاسیده شده و ریشه هاش خاکِستر.
و تو تازه همون روز میفهمی کاکتوس ها هم میمیرن اما تدریجی..و بی خبر.